Van een olifant een mug maken – Column PP-Elle

Als ik alle kwartjes die vallen tijdens een les op mijn bankrekening kon storten, had ik mijn eigen Aquila kunnen kopen met mijn persoonlijke landingsbaan in de achtertuin. Wel een A211 met roze livery, ze noemen het cardinal maar wij vrouwen weten beter, en alle toeters en bellen. Dat dan weer wel. O en de landingsbaan met twee strepen, dan is de kans dat ik er één mik groter.

Het was alweer een maand geleden dat ik mijn laatste les had gehad. Onvrijwillig moet ik zeggen. Het weer, ik een keer ziek, mijn instructeur door zijn rug (niet door een landing van mij hoor!). Ik had het niet verwacht (want tussendoor wel als passagier gevlogen) maar het was toch weer even wennen. De draad oppakken, vooral als leerling, gaat niet altijd even soepel. Maar ook als je een ervaren piloot bent en een tijdje niet hebt gevlogen, kan ik het mij goed voorstellen dat je niet meer de meest veilige piloot bent. Regelmatig vliegen en misschien zelfs even met een instructeur erbij, is van levensbelang.

Wij moesten nog een lesje stalls afmaken. Ik ben er niet meer bang voor, maar spannend blijf ik ze wel vinden. Ik moet mijzelf echt dwingen die stick verder naar achter te trekken. Tijdens de checks heb ik dan even een streng woordje met mijzelf en ik heb de full stalls en recovery van een wingdip dan ook als een braaf studentje gedaan.

In de syllabus staat dat een stall tijdens een bocht gedemonstreerd moet worden. Goed, moet maar dan. Ik blijf positief, ik had een omgekeerde glimlach erbij. De grond even snel van rechts schuin op je af zien komen is niet iets wat op mijn bucketlijst stond. Maar eigenlijk viel het wel mee. Conclusie: ik heb gewoon angst voor het onbekende. Op de grond ben ik een stoere vent, in de lucht nog een meisje. Maar over een jaar lach ik er allemaal om. Mijn liefde voor vliegen overwint het getrut wel.

Als afsluiting van de les wat circuitjes geoefend. Een maand geleden deed ik ze netjes maar dit keer was het een rommeltje. Het is allemaal simpel. Maar omdat ik van elke handeling een punt moet maken, het gaat nog niet natuurlijk, zit mijn hoofd snel vol. Het stemmetje in mijn hoofd herhaalt “wat er ook gebeurt, blijf vliegen”. Dat geeft rust. Het besef dat ik niet deelneem aan een show, ik niet vlieg voor punten en ik alleen maar hoef te zorgen dat ik veilig op de grond land. Het perfectionisme in mij moet maar even vakantie nemen. Het moment van afvangen wordt mij in ieder geval steeds duidelijker. En dat is reden voor een schouderklopje!

Het bleek dat wat ik dacht dat recht was vlak boven de baan, een illusie was. De neus moet veel meer naar rechts en dat plaatje moest even gecorrigeerd worden. Dus Ferry demonstreerde het. Met de linkerwiel rollend over de baan. Alsof hij even een wheelie op een kinderfiets deed, zo secuur en onder controle. Impressive.

In de klim, kort na de takeoff, gooit Ferry het gas dicht. Mijn eerste reactie is goed. Ik ben blij met mijzelf. Het blijkt steeds maar weer dat als het moet, ik niet twijfel en meteen de juiste beslissingen neem. Dat geeft mij een enorme gevoel van zekerheid en veiligheid. Mooie landingen, nette circuits… dat komt wel met oefening. Maar snel de juiste beslissing kunnen nemen en alert zijn op de situaties waarin ik verkeer is van levensbelang. Als dat goed zit, ben ik al een heel eind.

Het was vandaag prachtig weer. Een zonnige, warme lentedag. Dus Linda, Ard en ik pakten een stoel en gingen op de eerste rang zitten. Paul uitzwaaien die na mij les had. Hij ging de tweede helft van zijn les even solo vliegen. Ook al zat ik veilig met mijn voetjes op de grond en kreeg ik een kopje koffie van Ard… ik voelde de zenuwen wel. Want ik weet dat die solo van mij eraan zit te komen en dat ik straks daar alleen met Qtje in de lucht hang. Vragen die ik dan stel zal ik zelf moeten beantwoorden.

Thuis overtuig ik mijn vriend even naar mijn video te kijken. Ik had weer mijn les met mijn GoPro (aanrader!) gefilmd en ik moest natuurlijk even laten zien hoe stoer ik wel niet ben. Op film zien de stalls er wel heel erg mak uit. Blijkbaar gaven mijn verhalen een impressie van spectaculaire aerobatics en was zijn reactie “is dat alles?”. Yep, niks aan eigenlijk, gewoon van een olifant een mug maken en je vliegt weer.

PP-Elle