Medische keuring – Column PP-Elle

Ondanks dat ik gezond ben en zelf weinig redenen zie niet te mogen vliegen, was ik zondagavond toch wel zenuwachtig. Er spookte van alles door mijn hoofd. Stel je voor dat mijn lijf een gebrek heeft en ik geen piloot mag worden. Een droom die in duizend stukjes zou vallen.

Op internet had ik zoveel mogelijk informatie opgezocht over wat de eisen zijn en wat ze gingen onderzoeken. Mijn grootste zorg betrof mijn hart. Ik heb – net zoals veel vrouwen – ‘een ruisje’. Dit is in het VUmc uitgebreid met echo’s onderzocht. Niets gevonden waar ik mij zorgen over moest maken. Ik heb een gezond en sterk hart. Maar mochten ze het horen bij de medische keuring, zou het wel even duren voordat ze alle informatie hebben opgevraagd bij mijn cardioloog voordat ik dat papiertje zou krijgen. Gelukkig hoorde de dokter niets. Geslaagd ‘with flying colours’!

Je wordt van top tot teen onderzocht. De opticien besteedt de meeste tijd met mij. Van scheel kijken tot gezichtsveld testen. Weer een nieuwe zorg. Ik heb een verhoogde oogdruk maar ook dit had ik laten onderzoeken bij de oogarts in het ziekenhuis. Ik heb een dik hoornvlies. Omdat ik voorbereid was en op alle vragen een eerlijk antwoord had, gaf ook dit uitgebreide onderzoek groen licht.

Als laatste bloedprik en urine test. Als vrouw is het altijd een uitdaging in een klein potje te plassen. Het is altijd een verrassing welke kant je op plast. Wij hebben niet zoals mannen een richttoestel. Maar wij kunnen wel op de milliliter nauwkeurig als we eenmaal raak schieten een potje vullen. Door een luikje in het WC mocht ik het potje lauwwarme appelsap aan de dokter overhandigen. Een gezonde plas.

De dokter wou nog even testen of ik geen nierstenen heb. Dat doet ze door rechts en links tegelijk een flinke klap te geven in mijn zij. Mocht ik nierstenen hebben zou ik gillend over de vloer kruipen van pijn. ‘BAM!’ “Heb je nu pijn?”, vraagt de dokter die achter mij staat. Terwijl ik mijn nieren weer terugslik en even knipper met de ogen is mijn antwoord “Nee, voelde niets.”

Trots wapper ik met mijn medical op de club. Mijn nieuwe ‘status’ wordt in het ledensysteem ingevuld en ik stuur een foto naar vrienden en familie.

Een voorzichtige schatting; over 4 tot 6 lessen kan ik SOLO. Iets wat ik al in vele dromen heb meegemaakt. Duizenden circuitjes heb ik ‘s nachts gevlogen. Net op final een go around moeten doen omdat een boot dwars over de landingsbaan vaart. Familie die vanaf de grond zwaait. Een school vleesetende vogels die mij probeert aan te vallen op downwind. Huilend van blijdschap verblind zijn op 100ft. Perfecte landingen, slordige landingen. Alles heeft de revue gepasseerd. Het voelt alsof ik al 1.145 landingen heb gemaakt. Gelukkig is de inhoud van je dromen geen onderdeel van de medische keuring.

PP-Elle