Farewell KLM MD-11

Schiphol, 11 november 2014 – Farewell KLM MD-11. Na maanden van gemopper en berichten over een op stel en sprong vertrekkende CEO was het vandaag wel weer eens tijd voor een feestje. Niet ieder afscheid hoeft een drama te zijn. Het is maar wat je er van maakt. En bij de KLM hadden ze besloten dat het geen triest Farewell zou worden. Althans, zo leek het cabine- en cockpitpersoneel er op de állerlaatste KLM MD-11 vlucht wel over te denken. Vliegen in Nederland had, met dank aan de Algemene Luchtvaart Afdeling van de KNVvL, een plaats weten te bemachtigen op deze – nu al – historische vlucht.

Na een carrière van 21 jaar (1993 – 2014) is er met deze laatste vlucht een einde gekomen aan de MD-11 als passagiersvliegtuig. Niet alleen bij de KLM, maar wereldwijd. Er vliegen na vandaag alleen nog maar cargo MD-11’s over de aardbol.

Hoewel de MD-11 niet echt een legendarisch toestel genoemd kan worden, is het wel een markante verschijning. Die staartmotor springt natuurlijk meteen in het oog. Er waren al wel illustere voorgangers geweest met een dergelijke configuratie van de motoren, zoals de uit dezelfde stal afkomstige DC-10. Maar bijvoorbeeld ook de Lockheed L-1011 Tristar.

Bij Lockheed had men een esthetischer oplossing ontworpen voor de staartmotor, door deze in een soort s-duct te plaatsen. Dus niet in een rechte pijp, in het kielvlak, net boven de romp. Maar het mocht niet baten. Het was een typisch gevalletje van ’te laat’. De slag met de concurrentie was reeds bij haar debuut verloren. De financiële gevolgen voor Lockheed waren zo ernstig dat het haar bijna de kop kostte en zij zich gedwongen zag zich uit de civiele luchtvaart terug te trekken.

De MD-11 is overigens niet een cosmetisch geüpgrade DC-10. Het is vanaf het begin duidelijk dat een nieuwe bumper en een extra spoilertje niet de bedoeling is. De hele kist, van neus tot staart en van vleugeltip tot vleugeltip, gaat op de schop. Constructie, systemen en interieur worden aan een flinke herziening onderworpen. Alleen de contouren verwijzen nog naar de DC-10, voor de rest is het eigenlijk een andere kist.

De vlucht
Op Schiphol zijn er in Vertrekhal 1 enkele speciale incheckbalies ingericht voor de laatste drie MD-11 vluchten van de KLM. Geen wachtrij te bekennen. Ook wel eens lekker. Gate C22. Boarding voor de aller allerlaatste vlucht begint om 14:30. Vertrek staat gepland voor 15:30. Deze keer niet de pijp uit, de kist in. We worden met een bus naar de MD-11 gebracht die op een wat meer afgelegen platform staat te wachten. Samen met een ouder lid van de Douglas familie, de DC-3 van de DDA. Vlak voordat wij in de bussen stappen krijgen wij een zogenaamde ‘goodiebag’ uitgereikt. Hierin zit o.a. het boek “Farewell” dat speciaal ter gelegenheid van het afscheid van de MD-11 is samengesteld. Het is een bijzonder fraai naslagwerk geworden dat de geschiedenis van de DC-2 tot en met de MD-11 beschrijft.

Voordat iedereen instapt, is er gelukkig een ‘fotomomentje’ in het programma opgenomen. De MD-11 met registratie PH-KCD (Florence Nightingale) staat te glimmen in de zon en wordt nog eens riant door iedereen op de ‘digitale plaat’ gezet. Ze lijkt nog zo nieuw. Zo mooi blauw. Het is nauwelijks te geloven dat deze dame nu al met pensioen gaat.

Daarna nog even de bekende foto’s op de vliegtuigtrap. Wij wanen ons even de Beatles, of filmsterren uit lang vervlogen jaren. Of misschien een president van een groot land die zijn staatsbezoek afsluit. Teveel fantasie, een tikkeltje sentiment? Misschien wel. Maar het hoort een beetje bij zo’n dag, nietwaar?

De vlucht wordt op een hoogte van 2000 voet uitgevoerd. Na de start – de kist is een stuk lichter dan normaal, nl. 182 ton in plaats van 280 ton – volgt opvallend vlot de level-off. Ondertussen gear up, flaps up en met ongeveer 230 knopen richting de kust. Van daar met een linkerbocht richting Hoek van Holland. Daar pikken we de Nieuwe Waterweg op richting Rotterdam. Over de Nieuwe Maas dwars over de Erasmus- en de Willemsbrug. Even een bochtje naar rechts, richting Breda. Onderweg klimt de MD-11 als een engel met heimwee ‘even’ naar 5.500 voet. Laten we het er op houden dat een ‘rapid climb’ even een geheel nieuwe betekenis kreeg. Tot groot genoegen van de passagiers overigens.

Inmiddels koersje noord richting Utrecht om daarna nog een lus over Flevoland te vliegen waarna er via PAM wordt ingevoegd voor RWY27 met break-off op short final naar de 24. Fraaie landing. Gejuich en applaus klinken op. We taxiën nog even een rondje over Schiphol, aangezien er een aantal cameraploegen zijn die een reportage van deze vluchten maken. Een ondergaande zon en een prachtige roodgekleurde lucht maken het plaatje compleet. Het einde van een memorabele vlucht nadert. Maar eerst moeten er met zwarte vilstiften nog ‘persoonlijke berichten’ op de overhead bins en bulkheads worden geschreven. Er heerst nog steeds een geweldige sfeer aan boord. Niemand is gestrest, gehaast of geïrriteerd. Alles verloopt onwaarschijnlijk gemoedelijk. Er is tijd voor nog een foto met de crew. Een laatste praatje. Een afscheid en een bedankje. En vooruit … nog snel even een foto van de cockpit. Maar dan is het voor ons toch echt voorbij en dalen wij de vliegtuigtrap af. Het zit er op. Voor de MD-11 is het bijna voorbij. Er volgt nog één vlucht. Het ga je goed daar in die eenzame en barre woestijn in Amerika. Farewell!

Link:
– http://www.md-11.nl