EuroGlide 2014 (deel 2) – Column Leo Simons

piloot_marco 15/10/2014 Column

Journaal team VIN – EuroGlide 2014 (deel 2)

Dag 3 – woensdag 25-6-2014

Gestart op: Lons-le-Saunier/LFGL (F)
Geland op: Montargis-Vimory/LFEM (F)
Afstand over de weg: 259 km. tot Troyes, daarna nog 161 terug naar Montargis-Vimory/LFEM. Totaal: 420 km.
Gevlogen afstand: 130 km. tot 2e kp +290 km tot 3e kp + 235 km. Totaal 655 km.

“Het begint al echt een sleur te worden…………!” Het ochtendritueel kent u nu wel. Kist zit nog lekker vol condens, dus het (muggen)poetsen is een fluitje van een cent. Vervolgens ontbijten en daarna wachten op de thermiek.

Zodra de eerste tekenen van convectie zich voordoen migreert iedereen naar de kop van de 08 maar wij bereiden een start voor vanaf ongeveer de helft van de baan. Dat is het voordeel van een DG-808b. Precies als het eerste plukje ontstaat is Max klaar om in zijn kist te springen en te starten. Ik maak de camper en aanhanger weer gereed voor een dagje rijden én “mijn eigen avontuur”.

Via het sluipweggetje van gisteravond rijdt ik het veld af en kom langs de startplaats waar de CX, N en LB1 ook klaar staan om te starten. In het voorbij gaan kan ik nog even een kort filmpje van ze schieten.

Max denkt dat hij de keerpunten Roanne en Poitiers vandaag wel kan ronden, om daarna zelfs nog een stuk op het been richting het 4^e keerpunt Soest (D) te komen. Als rendez-vous hebben we Troyes afgesproken. Kort na de start nog even een radiocheck gedaan. Met de grondset is verder niets mis. Het is dus echt alleen de mic die u/s is.

Max en ik zijn al vrij snel buiten radiobereik van elkaar. Ik rij op mijn gemak naar Troyes en ga op een ‘aire’ net ten oosten van de stad in de holding. Radiocontact blijft verder uit. Ik hoor ook verdraait weinig andere kisten op de lijn. Rond een uur of zes, half zeven – ik heb het weer het laatste uur zitten bekijken – begint mijn zesde zintuig te jeuken. Alles afwegende denk ik dat Troyes of directe omgeving niet haalbaar is voor Max en besluit daarom mij 150 km. terug te verplaatsen naar Montargis.

Geloof het of niet, maar 22 km. voor Montargis hoor ik Max op de radio melden dat hij definitief op Montargis/Vimory gaat landen. Trots meld ik hem dat ik al vlakbij ben. Hij weet dan nog niet dat ik net “een stukje” terug ben komen tuffen.

De weg naar het veld kan ik dromen. Ik durf het aantal keren dat wij hier tijdens de verschillende EuroGlides geweest zijn niet te raden, maar het waren er veel. Ook de bekende meer dan haakse bocht in het naastgelegen dorpje was weer een uitdaging. Met een beetje ruim uitsturen en goed uitkijken kán je het in één keer halen. Daarna door naar het veld.

De LT, LB1, FP en CX staan hier ook. Als ik het veld op kom, zie ik wat kisten staan, maar de VIN is in geen velden of wegen te bekennen. Ik sta even met Robert Werts te praten als één van de anderen zegt; “Hé, daar draait er nog één!” En jawel hoor, “het is hem”.

Na de landing, kist en aanhanger aan de kant en spullen opruimen. Het is inmiddels al vrij laat (na 22:00 uur), dus we moeten opschieten als we nog iets te eten willen hebben. Dat lukt overigens aardig. Hoewel wij ons vizier gericht hadden op de dichtstbijzijnde McDonalds, bleek daar tegenover nog een steakhouse open te zijn. Prima alternatief. Lekker buiten zitten en schransen maar. Zo’n dagje knuppelen en sturen maakt hongerig.

Als wij op het veld terugkomen is iedereen al in diepe rust. Er is een apart lager ingericht waar de teams zich in hebben verschanst. Het VIN team zoekt een mooi plaatsje, midden op het veld, bij de aanhanger en de kist. Zoals het hoort. Het is een prachtige heldere nacht. Ontelbare sterren staan er aan de hemel. Er zijn zelfs nevels te zien. Tijd voor een koffie, dus. Het is nl. nooit te laat voor koffie. Terwijl Max en ik daar in die verlaten woestenij genieten van de rust en het uitzicht horen wij de een uil die met een interval van 3 á 5 seconden steeds 1 kort krijsgeluid maakt. Het is het enige geluid in deze zee van stilte. Na honderd van deze krijsgeluiden, volgt er een geluid dat moeilijk te omschrijven is. De krijs is bijna hetzelfde, maar wordt afgebroken en lijkt gemoffeld. Uil zit waarschijnlijk de moord te stikken in z’n prooi. Wellicht een muis die te vaak naar de McDonalds is geweest. Het is een uur of 01:00 (dus eigenlijk al donderdag 26/4) en Max en ik hebben de slappe lach. Tja, als dat je enige vorm van entertainment is………… .

Het is inmiddels tijd geworden om te gaan pitten. We lopen maar een heel klein beetje achter op onze nachtrust. We vallen dan ook binnen 5 minuten in slaap. Het is echt werken deze EG.

Dag 4, donderdag 26-6-2014
Start vanaf Montargis-Vimory/LFEM (F) – vliegen naar Malden (NL) finish
Afstand over de weg: 744 km.
Gevlogen afstand: 565 km tot laatste kp. + 165 km. = 730 km.

Alsof er de afgelopen drie dagen nog niet genoeg gevlogen en gereden is, kunnen we vandaag opnieuw onze lol op.

Na het ontbijt wordt de kaart er weer eens bij gepakt. Wat doet het weer? Wat zijn de mogelijkheden? Route is; Montargis – Soest – Malden (finish) tenminste, als het lukt. Het duurt wel even voordat het een beetje thermisch wordt. Daarbij komt er ook nog een scherm vanuit het ZW binnenschuiven. Dit is de voorkant van een front waar een aantal – achterop liggende – deelnemers nog flink last van zullen krijgen.

Als een goed geschreven scenario valt alles weer perfect in elkaar. Op het moment dat de voorste rand van het scherm overhead is, wordt het nét thermisch. Aangezien we alles klaar hebben staan hoeft Max praktisch alleen maar in te stappen, de motor te starten en rechts uit de flank de baan op te draaien. Vol gas. En weg is ie. Timing is everything.

Ik scharrel nog wat spullen bij elkaar en ga rustig op pad. Max meldt mij via de radio dat hij misschien nog een keer opnieuw moet starten. Gelukkig blijkt dat niet nodig en even later hoor ik dat hij definitief op pad gaat.

Van Montargis rij ik weer terug naar Troyes en daarna gaat het richting Reims. De NAV geeft aan dat er veel oponthoud voor en achter Reims is, dus kies ik ervoor om over de A4 richting Metz te rijden om daarna weer naar het noorden af te buigen richting Luxemburg. Het plan werkt feilloos. Zonder al teveel vertraging bereik ik Luxemburg. Max heb ik al uren niet meer gesproken of gehoord. Maar ik zie dat het weer er goed uit blijft zien. Het blijft natuurlijk altijd een beetje koffiedik kijken zo hier in mijn eentje op de grond in de campeur.

Al snel verlaat ik Luxemburg weer en rij richting Trier. Ik ben weer in Duitsland. Via de 1 wordt ik door ‘Truus’ naar de 51 geleid. En zo rij ik via Dahlemer Binz richting Keulen. Inmiddels zie ik dat het weer zich (ook) in oost-west richting nog steeds goed houdt. Ik probeer mij zo goed als het kan een voorstelling te maken hoe het er op het been Soest (D) – Malden uit moet zien.

Ik begin het (optimale) punt te bereiken waarbij ik moet kiezen om richting Soest (D) door te blijven rijden, of om af te buigen richting Malden. Ik heb één NAV ingesteld op Soest (D) en de andere op Malden. Op een gegeven moment zie ik dat beide NAV’s ongeveer 150 tot hun respectievelijk ingestelde doelen aangeven. En, zoals dat altijd gaat bij ons hoor ik Max heel zwak op de radio. Hij meldt dat hij nog 20 km. van Malden af zit en het definitief gaat halen. OK, NAV 2 kan uit en over op NAV1 naar Malden. Vlak voor Keulen kan ik de 61 op schieten richting Mönchengladbach en verder naar Venlo, waar ik de grens over ga. Ben weer terug in Nederland. Max belt mij om te vragen waar ik uithang. Ben blij hem te kunnen melden dat ik hem op de radio gehoord heb en dus al richting Malden aan het rijden ben. Ik hoor aan zijn stem dat hij redelijk kapot is. Logisch, na 4 dagen beulen. Verder een rustig ritje. Ik kan bijna niet geloven dat het er alweer (bijna) op zit. Maar ik moet er eigenlijk ook wel om lachen. Ik was er redelijk zeker van dat wij deze EG niet wéér die mazzel met het weer zouden hebben, zoals bijvoorbeeld vorig jaar. Nou, daar ging mijn laatste stukje zekerheid dan……. .

Als ik op Malden binnenkom is het er al redelijk druk en erg gezellig. Max en ik zijn blij dat we elkaar weer teruggevonden hebben. Tijd voor een biertje. Tot zover hebben we de klus geklaard. En dat ook nog eens zonder schade of andere nare verrassingen. En dat laatste is belangrijker dan je plaats in het klassement, tenminste voor ons dan. Want om eerlijk te zijn, zijn ook wij niet vies van een eerste plaats. Been there, done that, don’t have the t-shirt, but plenty of fond memories.

De keuken van de Zweef-Inn is een beetje gesloten, maar er is nog friet en bruin fruit (zo noemen wij dingen als frikandellen, bitterballen, kroketten, etc.). We zien scheel van de honger en hebben geen zin om ons nog tactisch te verplaatsen richting de toch al niet zo nabijgelegen McDonalds. Met dit feestmaal vieren Max en ik onze behouden thuiskomst.

Vandaag geland/gefinisht op Malden: UFO – DX2 – 37 – BV – JOY – MD – RC – LL – LB1 – FP – YY – VC – VIN – 30 – CP – NU – LA – WM – LT – 7L – ZY

Totaal aantal gereden km’s: 2.032 km.
Totaal aantal gevlogen km’s: 2.355 km.

Dag 5, vrijdag 26-6-2014
We zijn vannacht op Malden blijven slapen. Na 4 dagen als ‘pylgrims on a mission’ door een deel van Europa getrokken (zeg maar gescheurd) te zijn, is het nu tijd voor ‘contemplation and cleansing’.

Maar eerst een beetje soort van uitslapen.

Na het ontbijt is de kist aan de beurt. De ouwe trouwe VIN (ex MD) heeft ons weer goede diensten bewezen. Als dank wordt ze even flink binnenstebuiten gekeerd. Binnen ‘no time’ ziet ze er weer uit om door een ringetje te halen. Nu ik nog……. . Vier dagen ongewassen en ongeschoren. Nu nog de rest van de zooi opruimen die na 4 dagen racen is ontstaan. In de na-middag hebben we alles weer helemaal voor de bakker en kunnen we ons richting Soesterberg gaan verplaatsen.

We besluiten het feest dat EuroGlide heet – in aanwezigheid van Vincent (idd de eigenaar van de VIN en zoon van Max) – waardig af te sluiten met een gezamenlijk diner bij de shoarma koning van Soesterberg, restaurant De Nijl. Daarna wordt ik door Max thuis afgezet. Hij komt niet eens mee voor de gebruikelijke koffie. Ik weet dat dit een veeg teken is. Hij is kapot.

Epiloog
Alweer een EuroGlide die letterlijk en figuurlijk voorbij vloog. Er resten ons slechts flarden van herinneringen. Het wachten op de volgende EG is alweer begonnen. Bij deze solliciteer ik nu alvast naar een ‘positie’ voor de EG van 2016.

Gelukkig hebben we de foto’s nog!

P.S.
De winnaars zijn:

GLIDERS: M1	Bart Renckens, Sikko Vermeer, Hans Makkee	Duo Discus
LOW TURBO’S: DX2	Erik Borgmann, Dirk Wolff, Joost Wolff, Max Bloch	Arcus T
HIGH TURBO’S: LT	Robert Werts, Bram Winters, Mathilde van Lieshout	Nimbus 3DT
SELF LAUNCHERS: UFO	Max Leenders, Wolfert Voet, Marc Ruhe	Nimbus 4DM