EuroGlide 2014 (deel 1) – Column Leo Simons

Journaal team VIN – EuroGlide 2014 (deel 1)

Hoe het allemaal eens begon
Toen Max mij vroeg of ik mee wilde doen aan de eerste EuroGlide in 1993, kreeg ik ongeveer 30 sec. bedenktijd, alvorens de zoemer luid afging. Eiiiiiiiiiiiiiinnnnngggg! En het antwoord is? Eeeeh, JA? Inderdaad het juiste antwoord! En Pierre……..wat hebben zij gewonnen? Nou, om te beginnen de EG zélf. De eerste editie werd door het team SW gewonnen (is hetzelfde als het huidige VIN team, maar er werd toen met een Ventus cT gevlogen).

Inmiddels zijn we 12 EG’s en 21 jaar verder en kijken wij toch iedere 2 jaar weer uit naar een nieuwe editie. Er zijn door de organisatie van de EG, de Eindhovense Aero Club – KLu, zweefvliegcombinatie, kortom de EACzc, door de jaren heen bergen werk verzet om iedere keer weer zo’n groot project op poten te zetten.

Ook het reglement is in de afgelopen jaren grondig aangepast. Niet in de laatste plaats door de voortschrijdende techniek en de toepassing daarvan in de zweefvliegerij. De eerste EG deed ik met een telefoonkaart (inderdaad, toen was er nog géén GSM) en een autokaart op mijn knieën. Wat we al wel hadden was een goede grondset. Want ondanks alle mooie apparatuur van tegenwoordig is de grondset nog altijd onmisbaar gebleken. In ieder geval voor ons.

EuroGlide editie 2014
Na dat ons geduld weer twee jaar lang op de proef gesteld is, mogen wij ons verheugen op een Euroglidejaar. Inmiddels wordt de zweefvliegkalender dus ingedeeld in pre-Euroglidejaar en Euroglidejaar. Je zou het met de Olympische Spelen kunnen vergelijken.

In tegenstelling tot eerdere edities verliep voor ons de voorbereiding voor de EG 2014 iets chaotischer. Een omschrijving en toelichting over de mogelijke oorzaken zal ik u besparen. Maar het komt er op neer dat alleen aan de meest elementaire voorwaarden kon worden voldaan door het VIN team zélf. Dus camper, aanhanger en kist. Verder nog wat proviand, kaarten en andere paperassen. En – in a nutshell – was dat het wel zo’n beetje. Verder op de kaart wat licht onplezierige verkeersleidingsgebieden bestudeerd die op de route lagen.

Dag -1, zaterdag 21 juni 2014
Perfecte dag voor boodschappen en spullen inpakken. Vooral de “boordapparatuur” die ik in de camper nodig heb is erg belangrijk. Hieronder wordt verstaan: VHF radio (grondset), Garmin Nüvi (auto navigatie) en een Garmin Pilot III (sterk verouderde aeronautische GPS navigatie).

De boodschappen bestaan voornamelijk uit brood, snaai, water en IceTea. We koken niet in de camper. Dat klinkt als werk. Om nog maar te zwijgen over het afwassen nadien. Aan dat laatste hebben Max en ik een ontzettende hekel.

Dag 0, zondag 22 juni 2014
De laatste zaken worden ingepakt. Max heeft mij plechtig beloofd om op de afgesproken tijd (rond 15:00 uur) in Soesterberg te zijn. Dat lukt hem aardig. Maar dan moet er natuurlijk eerst weer koffie in. Dus het wordt allengs later. Nu is Max aanhanger van de regel: “nét te laat is eigenlijk nog te vroeg”, dus ik bekijk het allemaal rustig. Ik ken hem (en hij mij).

Daarna nog even de kist ophalen op het zweefvliegveld van Soesterberg (een pittige 2 km. verderop) en dan op pad naar Eindhoven Airport, alwaar de eerste briefing om 17:00 uur gepland staat in de hangar van de EACzc. En wat denk je? We komen aangereden en ze schuiven net de hangardeuren dicht. Volgens Max; “veel te vroeg natuurlijk” Waar is het Brabants kwartierke (dat in de regel overigens wel een half uur kan duren) gebleven?

Met veel aandacht de briefing gevolgd, net als 2 jaar geleden op een stoel precies op de drempel van de hangar, zodat je niet je pijp hoeft te doven. De koffieservice van Ad (zoals in 2012) wordt node gemist.

Daarna begint het echte werk van die avond; Bier, Wein, Weiber und Gesang. Nou, niet echt. Er werd een BBQ in de hens gestoken om 150 man te voeren. Niet iets voor Max en mij. Bovendien was Toozzz Schots (voorheen Natasja v/d Neut) erg opdringerig met een Steakhouse. Ze had het over tradities en dat Loek (Schot), de toekomstig vader van haar kinderen, er nog nooit geweest was en zo. Alles inclusief pruillipje. Nu zijn Max en de lulligste niet en dus offerden wij onze reeds betaalde BBQ bonnen op om even fatsoenlijk te gaan eten. Nou, fatsoenlijk? Laten we het op eten houden.

’s Avonds bij Toozzz en Loek geslapen. De laatste nacht in een echt bed. Een prins(es) waardig.

Dag 1, maandag 23-6-2014

Gestart op:                                Eindhoven/EHEH 
Geland op:                                Bruchsal/EDTC (D)
Afstand over de weg:            420 km.
Gevlogen afstand:                  342,3 km (rechte lijn)
Start vlucht:                             12:37 uur
Einde vlucht:                           18:38 uur
Vluchtduur:                             6 uur 1 min.

Vandaag mogen we los, maar eerst nog even naar de briefing. Boxtijd 11:30. Eerste start verwacht om 12:00 uur. Als ik het weer zo bekijk zit dat er ook wel in.

Er zijn – i.v.m. het krankzinnig grote aantal deelnemers – drie vliegvelden van vertrek, t.w. Einhoven, Venlo en Malden.

Een klein uur voor de start komt Max tot de ontdekking dat hij zijn ‘toilet’ niet bij zich heeft. Dit toilet bestaat normaliter uit een kleine trechter en een instrumenten slang. De trechter is voor de collecte. De slang voert, door een gat in de romp, naar buiten. Eerst achter een instrumenten slang aan. Bij de hangar komen we één van de leden van EACzc tegen en die levert mij een mooi stukje instrumentenslang. Super bedankt! Daarna heb ik binnen 15 minuten met een afgeknipt plastic PET-flesje en wat tape een nieuw toilet gebouwd. De kist stond inmiddels al in de rij voor de start.

De veldleider (Joeri Bierings) doet zijn best om het starten zo vlot mogelijk te laten verlopen en dat lukt hem aardig. De Zander geeft vlak voor de start echter een afstand van 999.9 km. tot het (start)punt aan. Dat lijkt ons niet waarschijnlijk. Om toch via het startpunt de zweefvliegsector bij EHEH CTR te verlaten vliegt Max gewoon achter een andere deelnemer aan. Daarna vertoont de Zander geen kuren meer. De oorzaak is tot op heden niet achterhaald.

Nadat Max gestart is ga ik terug naar de aanhanger. Daar is het een complete chaos. Gelukkig is het voor mij een ‘been there, done that’ ervaring. Dus met wat sjouw en sleepwerk alles ‘zeevast’ in de trailer gestouwd. Daarna even contact met Max via de radio. Alles OK. Ik kan op pad. Nog even geprobeerd water te tanken met de camper. Maar de tank bleek nokkie, nokkie te zitten. Dus dan maar weg wezen. Ook voor mij begint de EG nu echt.

Ik heb voor de navigatie de beschikking over een indrukwekkend arsenaal aan hulpmiddelen, al zeg ik het zelf. Afgezien van de luchtvaart- en Michelin autokaarten (u weet wel, van die papieren dingen), heb ik een Garmin Nüvi, een (oude) Garmin Pilot III en de “eigen” navigatie van VW. Verdwalen is derhalve beslist geen optie. De kunst is om zo efficiënt mogelijk de route te bepalen en te volgen. Deze eerste dag is – gezien de omstandigheden – prima om er na twee jaar weer even in te komen. De (vlieg)snelheid ligt niet te hoog en de afstand is niet te groot.

Vanaf Eindhoven duik ik, via Venlo, Duitsland in. En natuurlijk kom ik ook deze EG weer langs Bad Neuenahr. Het veld waar wij tijdens de EG van 1996 eens 3 dagen vast hadden gezeten in verband met het toen heersende slechte weer. Vlak voor deze EG zei ik nog tegen mijn echtgenote; “En wedden dat ik ook dit jaar weer langs Hockenheim (racecircuit) kom?” En wat denk je…..?

Inmiddels was Max mij toch al wel een stukje vooruit, dus radiocontact was lastig, om niet te zeggen onmogelijk. Om 18:42 krijg ik een smsje van hem dat hij op Bruchsal(D) geland is. Dit is het ‘thuisveld’ van de DG vliegtuigfabriek. Tijdens de EG van 2012 waren wij hier ook al, maar toen op de terugweg. Max en ik zijn blij elkaar weer teruggevonden te hebben en halen op ons gemak de kist uit het veld. Het is inmiddels al wat later, dus wordt het zaak om iets te gaan eten. Onze keuze is (net als het jaar daarvoor) gevallen op de lokale Chinees, annex all you can eat, annex woktent. Vliegen, maar ook autorijden, maakt hongerig, dus wij storten ons met ware doodsverachting op al het lekkers dat staat uitgestald. Als ik er nu aan terugdenk, voel ik weer een wat weeïg gevoel in mijn maag opkomen. Bweeeeuh!

Na ons te goed gedaan te hebben aan al dat lekkers keren wij weer terug naar het veld. Max en ik waren na alle inspanningen van vandaag (en de dagen ervoor ook trouwens) toch wel aardig kapot, dus tot 2:00 uur ’s nachts koffie drinken en slap lullen zat er niet in.

Dag 2, dinsdag 24-6-2014

Gestart op:                                Bruchsal/EDTC (D)
Geland op:                                Lons-le-Saunier/LFGL (F)
Afstand over de weg:             450 km.
Gevlogen afstand:                   170 km. tot 1e kp + 460 km. totaal 630 km.
Start vlucht:                              11:40 uur
Einde vlucht:                            19:27 uur
Vluchtduur:                              7 uur 47 min.

De dag van de kapotte microfoon (mic.). Om nog onverklaarbare redenen heeft de mic van mijn grondset de geest gegeven. Onderweg de hele dag alles en iedereen lopen oproepen, maar wat ik ook probeerde, zei of beloofde; No answer!

Eerst ontbijten. Voor het eerst deze EuroGlide mag ik mij weer wijden aan de welbekende Max Specials (Boterham met belegen kaas, gebakken in de koekenpan. Kaas moet volledig gesmolten zijn, maar de boterhammen mogen niet een soort F1koolstof remschijven worden). Begeleid door een stevige espresso (zakje Nescafé). Als vanouds is het weer maximaal “ge-nie-ten ge-bla-zen!”

Het doel voor vandaag zou in de buurt van het tweede keerpunt (Roanne) kunnen liggen. Maar, vooralsnog even iets conservatiever gerekend. Belfort of Colmar maar eerst aanhouden. Aangezien Max praktisch langs de baan geparkeerd stond was het een koud kunstje om “direct from the hip” te starten. Én precies op tijd. De eerste bellen komen net los en Max is meteen weg. Kwestie van goede voorbereiding (knipoog). Aan mij om de rommel op te ruimen en de camper + aanhanger in gereedheid te brengen voor de rit van vandaag.

Ik vertrek en rij eerst maar richting Colmar. Na enkele uren onderweg te zijn zie ik dat het weer waarschijnlijk beter is dan verwacht. Ik denk dus dat Max wel verder dan Colmar zal komen. Inmiddels is het 100% vast komen te staan dat mijn mic u/s is. Gelukkig kan ik de grondset ook zonder mic gebruiken. Maar de communicatie tussen Max en mij is deze dag ver te zoeken. Ik doe nog wat pogingen om wat teams op te roepen die in de buurt zitten, maar niemand hoort mij. Zucht.

Over de A5 rijd ik naar het zuiden. Via Karlsruhe – Freiburg – en Müllheim kom ik bij de Franse grens. Moet mij daarna nog even door Mulhouse worstelen en kan daarna mijn weg via de péage over de A36 vervolgen. Voorlopig richting Besançon. Op de radio hoor ik de CX (Gert Buitink) en de N (Berry Fennis) voortdurend met elkaar overleggen. Aan de hand daarvan kan ik ongeveer een inschatting maken hoe het gaat. Laat in de middag zitten zij in de buurt van Besançon. Ik weet dat Max voor ze zit, dus blijf ik stug richting zuidwest doorrijden. Eindelijk lukt het mij om met hulp van Berry en Gert een kort relaybericht van Max te ontvangen. Het doel voor vandaag wordt definitief Lons-le-Saunier (LFGL). Meer hoef ik niet te weten. Even wat NAV appatuur instellen en………..goan!

Ik zit voor Besançon en heb dus nog zo’n 130 km., dus ruim anderhalf uur te rijden, voordat ik op het veld van Lons zal aankomen. Het is inmiddels een uur of acht ’s avonds. Max belt mij even later om te zeggen dat ze pastis hebben. Altijd prettig om te weten, niet waar? Maar ik laat mij niet voor een beetje drank opnaaien. Niet doordauwen maar doorrijden is het devies.

Bij de nadering van Lons bewijst mijn oude Garmin Pilot III nog goede diensten. Hoewel er slechts een summiere wegaanduiding in zit, geeft ie in ieder geval wél de ligging van het veld ten opzichte van mijn positie aan. Met puzzelen en een kleine omtrekkende beweging rond het centrum van Lons weet ik het vliegveld te bereiken. Dus alles helemaal APK zou je denken. Jawel, dat is het ook. Op één klein dingetje na. Alle ingangen zijn nl. gebarricadeerd met grote betonblokken. Nu heb ik in het verleden vliegvelden weten te bereiken waarbij ik allerlei obstakels moest overwinnen, maar hier moet ik toch mijn meerdere in bekennen. Maar ik zie auto’s op het veld staan. Onder andere die van het Slowaakse team LB1. Ik loop maar eens langs de hangar en zie daar Max – zwaar getroffen door twee of meer pastisjes – in het gras liggen. Geen zinnig woord meer uit te krijgen. Daar hoef ik dus geen hulp van te verwachten. Al snel komt er een joviale Fransman op mij af gestiefeld. Hij is le Chef van de hangar en het bedrijfje dat daarin gevestigd is. Hij spreekt graag Engels en ik doe mijn best om hem in het Frans te antwoorden. Hij zegt dat het veld gebarricadeerd is, omdat ze onlangs last hebben gehad wat al te opdringerige zigeuners. Het is daarbij zelfs tot een heuse knokpartij gekomen waarbij Olivier (zo heet le Chef) rake klappen opliep, o.a. een gebroken oogkas als “trofee”. Lekker dan.

Samen met Olivier rijden we via een obscuur landweggetje tussen mais- en korenvelden door aan de andere kant het veld op. Onderweg komen we nog wat loslopende koeien tegen. Alles gaat er ontzettend gemoedelijk aan toe. Olivier doet zijn uiterste best om mij zijn enthousiasme voor de vliegerij uit te leggen. Dat lukt hem aardig. En één blik in zijn overvolle hangar zegt al genoeg. Iemand die in deze tijd nog 2 Stampe SV4’s – in top staat verkerend – in de schuur heeft staan, moet wel een liefhebber zijn.

Ook is hij een voortreffelijk gastheer. Binnen de kortste keren staat er voor iedereen – de teams N, CX en LB1 (en wij natuurlijk) staan hier op Lons – een heerlijke pan spaghetti op tafel met een prachtig stuk gekookte en daarna geroosterde ham. En wijn natuurlijk. Als klap op de vuurpijl wat lokale kazen als dessert. Leven als God in Frankrijk, het bestaat nog steeds!

Er worden een paar lange tafels in de hangar gezet. Half onder de vleugels van een oude Engelse Beagle B.125 Bulldog en één van de eerder genoemde SV.4 Stampe tweedekkers. Het zou een kansloos understatement zijn als ik zou zeggen dat het erg gezellig was. Behalve goed gastheer, ontpopte Olivier zich ook als entertainer, met mooie verhalen, maar ook als aanjager van gesprekken. De vertalingen liepen soms niet helemaal synchroon meer, maar dat wil ik wijten aan de drank, niet aan enig gebrek aan capaciteiten van welke betrokken partij dan ook.

Rondom gelukkig stortten wij na middernacht in onze kooien. Slapen. Eindelijk slapen. Twee dagen onderweg en nu al behoorlijk verrot. Is het zo zwaar, of is het de leeftijd? Beide denk ik. Ook wij zijn geen twintig meer.

EuroGlide 2014 – Column: Leo Simons, Journaal team VIN – deel 2:
http://www.vliegeninnederland.nl/2014/10/euroglide-2014-column-leo-simons-deel-2